International Women’s Day komt eraan en in het kader van ‘for women, by women’ leek het ons tof om eens wat anders te doen. Daarom willen wij als female team je graag introduceren aan een nieuw terugkerend item, namelijk: Eline Rosina Sofa Series!
In dit item kletsen we maandelijks op de bank met een voor ons inspirerende vrouw. In deze episode is bij ons te gast: Yeliz Çiçek!
Yeliz is hoofdredacteur bij LINDA.meiden, voorheen was ze werkzaam bij Marie Claire, Vogue en Glamour. Ze komt (net als wij) uit Nijmegen en ondanks struggles en de soms ontoegankelijke modewereld, heeft ze zich naar de top weten te vechten! Ze staat bekend als iemand die vecht voor vrouwen, altijd om zal kijken naar anderen en graag haar steentje wil bijdragen aan de maatschappij. Kortom: een ware inspiratiebron!
Zou je je kort willen voorstellen? Yeliz: Ik ben Yeliz Çiçek, ik woon in Amsterdam maar kom uit Nijmegen. Ik ben op dit moment hoofdredacteur van LINDA.meiden en ik heb altijd in de bladen wereld gewerkt. Hiervoor bij Glamour, Vogue en Marie Claire. Vroeger had ik nooit gedacht dat ik ooit hoofdredacteur zou worden, maar achteraf is de magazine wereld vrij logisch. Ik zat namelijk al in het schoolkrantje, deed al veel schrijfdingetjes naast schoolwerk, kocht van mijn zakgeld allemaal bladen om dingen uit te scheuren en dan maakte ik in een klapper mijn eigen magazine. Maar je werk is natuurlijk niet wie je bent, dus verder ben ik een heel gedreven en nieuwsgierig persoon die veel dingen doet, leest en kijkt.
Beeld: Stijn de Vries
Je werkt nu dus als hoofdredactrice voor LINDA.meiden. Hiervoor ben je werkzaam geweest bij Glamour en VOGUE. Dat zijn voor iedereen erg bekende namen. Je bent daar natuurlijk niet zomaar terecht gekomen. Zou jij eens wat willen vertellen over je journey? Yeliz: Dat klopt inderdaad, vooral Vogue is voor velen echt een ding. Ik kocht bijvoorbeeld vroeger van mijn zakgeld altijd buitenlandse Vogue’s. Maar ik ben begonnen met een stage bij Marie Claire, daarna ben ik daar ook gaan werken en daar heb ik vanaf minuut één dat ik daar binnen was als stagiaire er echt álles uitgehaald. Ik pakte alles aan, ben veel naar netwerkborrels gegaan, schreef gratis voor blogs, ik liep zomerstage bij Amsterdam Fashion Week, dus ik was heel erg bezig met een netwerk opbouwen. Op een gegeven moment vroeg ik of mensen een keer koffie wilden drinken en dat leerde ik steeds beter doordat ik bij een PR bureau (Spice PR) ben gaan werken, daar moest ik elke week wel met iemand koffie drinken die ik nog niet kende en dat is natuurlijk fantastisch voor je netwerk, aangezien dat allemaal mensen waren die in de mode werkten. Na een tijdje heb ik Spice PR verlaten, omdat ik fulltime aan de slag mocht voor Marie Claire. Op een gegeven moment was ik daar digital manager en werkte ik er al drie jaar toen ik door een oud-collega werd gevraagd om een keer op de koffie te komen bij Vogue. Dat ging om een plek bij de digital redactie voor maar twee dagen per week. Toen dacht ik ‘Moet ik dat nou wel doen?’ Want ik had zo’n lekkere positie bij Marie Claire, maar ik dacht het is tijd voor een frisse wind ‘let’s go!’ Dan heb ik het in ieder geval op mijn CV staan. Omdat die plek voor maar twee dagen per week was, moest ik daarnaast gaan freelancen. Ik adviseerde commerciële bedrijven op het gebied van storytelling vanuit een journalistiek oogpunt, dus wat wil the audience horen/zien/lezen in plaats van wat wil ík als bedrijf vertellen. Dat ging eigenlijk heel goed samen en na een tijdje kwam ik de hoofdredacteur van Glamour tegen tijdens de Milaan Fashion Week, zij was op zoek naar een adjunct. Ze zei ‘Ik heb iemand nodig die mijn ideeën naar een hoger plan kan tillen en volgens mij ben jij dat!’ Dus op die manier ben ik adjunct hoofdredacteur geworden bij Glamour en daar had ik een eigen column waardoor ik werd opgepikt in de media. Zo kwam ik in het vizier voor het hoofdredacteurschap bij LINDA.meiden en ben ik daarop gaan solliciteren. Dus eigenlijk was ik helemaal niet aan het werken naar dat hoofdredacteurschap, maar is het allemaal zo gelopen doordat er kansen op mijn pad kwamen.
Als ik het zo hoor lijkt het alsof je niet bang bent en veel lef hebt/veel durft. Had jij al een netwerk vóór je stage bij Marie Claire of heb je jezelf met lef de markt in gegooid? Yeliz: Ik heb mezelf inderdaad letterlijk met lef de markt in gewerkt. Ik was altijd al een aanpakker, want ik werkte bij mijn vader in het cafetaria. Toen ik 16 was runde ik eigenlijk al zijn zaak en stuurde ik al oudere mannen van 50 aan. Die ondernemingsdrift om een eigen zaak te runnen, heb ik echt van mijn vader. Dat betekent dat ik daardoor altijd wel wat meer risico durfde te nemen en bijvoorbeeld ook tijdens mijn stage echt een aanpakker was. Ik was altijd haantje de voorste, waardoor ik alles naar me toe trok en op die manier onmisbaar werd voor de redactie.
Bij mijn eerste baan bij Marie Claire werd mijn titel bijvoorbeeld steeds langer en langer achter de slash. Ik werd aangenomen als beeldredacteur/redactie assistent, maar op een gegeven moment werd dat beeldredacteur/redactie assistent/online editor/producer en nog veel meer! Ik zei gewoon bij alles ‘laat mij dat maar doen.’ Dan val je op een gegeven moment wel op en daarnaast leer je er natuurlijk super veel van. De chef redactie was ook echt fantastisch, zij was Frans en super intellectueel. Hoe zij dat blad vormgaf, vond ik super inspirerend, waardoor ik de hele tijd over haar schouder aan het meekijken was en bij alles vroeg ‘hoe doe je dat dan?’ of ‘wie vraag je daar dan voor?’ Zij stond daar gelukkig ook wel echt voor open, bij Marie Claire werkten vrouwen die openstonden voor de stagiaire en de junior die alles wilden weten. Dat hele empowerment gevoel hadden zij toen al.
Jij bent iemand die de magazine wereld menselijker maakt, doordat je mensen verbindt, altijd omkijkt naar anderen en het verschil wil maken voor vrouwen. Velen kennen de branche waarin jij werkt als een hele harde industrie. Hoe is jouw ervaring? Yeliz: In het algemeen is het een vrij ontoegankelijke wereld die heel lang heeft gedraaid op het ‘ons kent ons’ principe, maar door social media wordt het steeds democratischer. Ik vind dat bladen echt een maatschappelijke functie hebben, ze moeten inspirerend zijn maar wel toegankelijk voor de lezers en echt een verhaal vertellen. De tijd van alleen maar plaatjes is echt voorbij. Ik heb zelf ook geleerd dat ik meer een verhalenmaker ben dan een modemeisje. Ik vind mode super interessant, maar de hele dag over mode schrijven vind ik minder interessant. Ik wil met mijn verhalen graag laten zien dat deze industrie toegankelijker kan zijn. Daarnaast als ik kijk naar waar ik vandaan kom en hoe hard ik heb moeten werken om hier te komen, dat is echt niet allemaal over rozen gegaan, dan zou ik het wel gek vinden als ik hier zou gaan zitten zonder om te kijken naar anderen. Dat kan ik me niet eens voorstellen! Als mensen mij iets vragen of even willen praten, dan probeer ik daar echt tijd voor vrij te maken, want wat is nou een uurtje in de week van mijn tijd als ik anderen daarmee kan helpen?
Wat was altijd jouw drijfveer/visie? En is deze gedurende de tijd veranderd? Yeliz: Dat is echt weer dat toegankelijk maken. Het is echt niet zo dat ik op mijn 21e een vision board had en dat ik elk jaar doelen opstelde voor mezelf, helemaal niet zelfs. Maar ik ben altijd heel gedreven in wat ik doe, dus als ik iets doe dan doe ik dat met 3000% en ik denk dat daaraan ten grondslag ligt dat ik me nergens te goed voor voel. Ik had altijd zoiets van als een klus mij niet ligt of ik voel mij daar niet comfortabel bij, dan doe ik het gewoon niet. Want ik ga dan net zo lief in een koffietent op de hoek staan en gewoon koffie serveren en met mensen praten. De vraag die ik mezelf altijd stel is ‘what’s worst case scenario?’ Dat ik hier op de hoek koffie moet verkopen? Fine! Als dat betekent dat ik niet mijn ziel hoef te verkopen en niet iets hoef te doen waar ik helemaal niet blij van word, dan prima! Mijn motto is dan ook wel ‘niet lullen, maar poetsen.’
Hoe ziet jouw werkweek er ongeveer uit? Yeliz: Het leuke aan dit werk is natuurlijk dat elke week er anders uitziet. Een rode draad is het verzamelen van zoveel mogelijk informatie, dus veel lezen, veel bekijken, maar ook naar musea, naar pers events, naar openingen van tentoonstellingen. Vanuit die opgedane informatie bedenk je wat je gaat schrijven. Een soort typische week voor mij als hoofdredacteur bestaat uit veel meetings, brainstorms en één of twee events (wegens Corona is dat nu helaas niet mogelijk). Dus het blad managen, veel met mensen praten, kijken naar wat ze aan het doen zijn, dingen bedenken voor de toekomst en erop uit om leuke ideeën te bedenken. Ik begin mijn dag met het bekijken van alle voorpagina’s van kranten, ga vaak nog andere websites af, kijk wat er gebeurt op Instagram. Je bent natuurlijk een medium, dus je maakt content vanuit nieuws.
Zijn er karaktereigenschappen die je moet bezitten om hoofdredactrice te worden? Yeliz: Ik denk het niet, omdat iedere hoofdredacteur zijn eigen invulling geeft aan het hoofdredacteurschap. Maar ik denk wel dat je een beetje van alle markten thuis moet zijn, je moet namelijk een goede journalist, goede manager en teamplayer zijn. Het is belangrijk om te weten hoe je nieuws vergaard, wat er speelt in de maatschappij en hoe je op die manier relevant blijft. Je kunt geen hoofdredacteur zijn die geen teamplayer is, want het is een creatief product en dat moet je echt samen doen. Je moet als hoofdredacteur verschillende teams kunnen aansturen, dus die management rol is zeer belangrijk. Daarnaast moet je snel kunnen schakelen en een open blik hebben.
Je bent echt een bezige bij en hebt een drukke baan. Hoe zorg jij ervoor dat het je niet te veel wordt? Yeliz: Dat is super lastig inderdaad, want ik vind het ook echt heel leuk om veel dingen te doen en te zien en dat maakt me ook een goede hoofdredacteur denk ik. Ik heb nog geen kinderen, dus al mijn liefde en tijd gaat naast mijn man en hond wel echt in mijn baan zitten. Maar als ik bijvoorbeeld op de opening van een tentoonstelling sta en aan het praten ben met mensen, dan vind ik dat zelf heel leuk en voelt het echt niet als werk. Dus ik vind het ook oké om veel te werken. Toen ik begon als hoofdredacteur bij LINDA.meiden heb ik mezelf wel voorgenomen om op zondag nooit iets in te plannen, dat is echt mijn dag, dan ben ik gewoon echt lekker thuis met mijn man en mijn hond.
Heb je tips voor vrouwen die ook in deze branche zouden willen werken? Yeliz: Je kan hierin natuurlijk twee richtingen op, namelijk tekst en mode. Qua tekst, als je jong bent en je weet al dat je voor een magazine wilt werken dan zou ik je aanraden om stage te gaan lopen als er ruimte is in je studie. Je hoeft dan niet kieskeurig te zijn op welk magazine dat is, want redactiewerk is eigenlijk overal hetzelfde. De ervaring die je opdoet binnen een redactie komt super goed van pas, die is bij elk ander magazine super bruikbaar. Als je wat ouder bent en niet meer de mogelijkheid hebt om stage te lopen dan is het belangrijk om heel veel te schrijven, dus bijvoorbeeld om een blog te beginnen, daar feedback op te vragen en een creatieve cursus volgen. Als je dan wat stukken hebt geschreven dan kun je die gaan pitchen bij magazines, dat doe je bij de adjunct hoofdredacteur. Als je de mode kant op wilt, dan is het heel belangrijk om een portfolio op te bouwen met eigen werk, zodat je dit bij de creative director kunt pitchen. In het algemeen is het vooral belangrijk om veel vlieguren te maken.
Het is nu bijna International Women’s Day. Wat betekent International Women’s Day voor jou? Yeliz: Ik vind het super belangrijk dat International Women’s Day gevierd wordt, voor mij is het eigenlijk elke dag International Women’s Day. Het is mega belangrijk dat we ons weer even bewust worden van het feit dat de gelijkheidskwestie nog steeds speelt, omdat we vaak denken dat we in een progressief land wonen en velen ervan uitgaan dat de verdeling in Nederland vrij gelijk is, maar dat is echt niet waar. Ik ben daarom altijd een grote vierder en probeer iedereen daar ook op te attenderen, want we moeten opkomen voor onze rechten en die zijn echt nog lang niet gelijk.
Je hebt een kanaal op Instagram genaamd THE FEMALE INITIATIVE. Zou je daar kort iets over willen vertellen? Yeliz: The Female Initiative zijn we eigenlijk gewoon uit het niets gestart, ik had het met Omar, een vriend van me, over of we niet iets konden betekenen voor vrouwelijke ondernemers. Gedurende de jaren heb ik veel contacten opgedaan in de media waaronder grote influencers en ik dacht misschien kunnen we daar wat mee. Bijvoorbeeld hun bereik inzetten om de sales van die vrouwelijke ondernemingen omhoog te krijgen. Ineens stonden er ongeveer 15 grote influencers op de lijst met in totaal een bereik van miljoenen mensen, dus op die manier ging dat ineens heel goed.
Daarnaast draait er nu een campagne tegen straatintimidatie waar jij bij betrokken bent. Zou je eens wat willen vertellen over de campagne en wat jouw rol daarin is? Yeliz: Elk jaar rondom International Women’s Day komt er bij LINDA.meiden een nummer uit waarin we ons hardmaken voor een belangrijke zaak. Dit jaar is dat straatintimidatie, omdat dit elke dag nog plaatsvindt. Vrouwen en leden van de LGBTQI gemeenschap zijn bang om over straat te lopen, omdat het vaak voorkomt dat ze bijvoorbeeld worden nageroepen. In deze campagne delen bekende vrouwen hun verhaal en maken zij zich hard tegen straatintimidatie. Daarnaast loopt er ook een mannencampagne met daarin bekende gezichten. De meeste campagnes richten zich namelijk alleen op vrouwen en dat is super mooi, maar er moet iets gevonden worden op het aanspreken van mannen om hen te leren het juiste te doen en zo straatintimidatie te verminderen. Mijn rol daarin als hoofdredacteur is het bedenken van de gehele campagne, natuurlijk samen met de redactie. We verzinnen samen wat we gaan doen en hoe we dat invulling gaan geven, alles erop en eraan.
Zijn er vrouwen die je geïnspireerd hebben? Yeliz: Er zijn heel veel vrouwen die mij hebben geïnspireerd, ik kan er echt wel 100 opnoemen! Bijvoorbeeld Agnès Michot, de chef redactie bij Marie Claire toen ik er werkte. Hoe zij het blad vormgaf en toentertijd al zo bezig was met diversiteit. Ze was heel intellectueel, las alles, zag alles en ik dacht echt ‘hoe kan ik dat ook doen?’ Daarnaast Michelle Obama, zij ademt women empowerment. Je ziet dat dat niet een act is of iets wat ze doet omdat ze first lady was. Zij is zo, dat doet ze met haar hart. Dus haar vind ik echt mega inspirerend. En bijvoorbeeld een Victoria Beckham vind ik heel interessant hoe zij vanuit een meidengroep een eigen merk heeft weten te ontwikkelen tot een miljoenenbedrijf, dat vind ik echt waanzinnig. Vroeger vond ik het niet mooi, maar nu vind ik haar zo stijlvol. Alhoewel ik haar qua spreken niet heel inspirerend vind. En zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan. ;-)
Waar zie jij jezelf over 5 jaar als alles mogelijk zou zijn? Yeliz: Eigenlijk niet heel iets anders, ik doe dan gewoon dit. Ik kan nog zoveel in de bladen wereld doen en betekenen. Maar wat ik al zei, een blad heeft een hele belangrijke maatschappelijke functie, dus daar kun je heel veel mee. Daarnaast zal ik altijd dingen blijven doen als The Female Initiative en zou ik graag grote events willen hosten en misschien nog iets meer vrouwen in de business ondersteunen op een andere manier.
